OS BERROS...

esta e de http://elespaciodemartha.blogspot.com.es

De súpeto, ao pechá-la porna, non soubo por qué pero veulle a lembranza daquela noite de inverno de había xa uns 10 anos. Aquela outra noite que perdera completamente as ganas de durmir por mor dos berros que se escoitaban en todo o val. Non pasara tanto medo dende aquel día.

Mela, a filla de Tonio da Coruxa, que quedara preñada despois das festas do verán, saíra de contas naquela semana. Por máis que Tonio porfiou, o médico non veu, disque ía nunha convención, na Coruña. Claro está que todo isto Lolo sabíao, en parte, pola avoa, xa que el só contaba 4 anos e medio cando aconteceu. 

  - Menudo susto apañei, Loliño – dixera a avóa o día que llo contou – coidei morrer có susto cando Meliña, “Dio-la-teña no ceo”, berrou daquel xeito. Como se lle arrincaran algo de dentro, eu non sabía que facer, berrei por Josefa, xa sabes, Josefa A Tesa, pa que me axudara a levar a Mela á casa, coitadiña, que nin terse en pé podía.

Según a avoa, aquela tarde rompeu augas mentres falaba con ela. Pero o que Lolo lembraba, con moitas tebras dada a súa mocidade cando todo aquilo aconteceu, era que ese día veu á súa avoa entrar pálida como un queixo na cociña, falou algo có avó e este colleu a boina, o paraugas e votouse fora. Aquel día Lolo veu o medo e a inquietude na faciana dos seus avós. Mais tarde enterárase do que alí acontecera.

Mela puxérase de parto pero, ó parecer houbera complicacións e o meniño, “a mantequiña” como lle gustaba dicir á avoa, estaba revirado, atravesado no interior da nai e non había forma humana de sácalo fora, ou polo menos iso dixera “A Tesa”. O máis que conseguirá facer fora sacarlle un brazo á criatura. Mela berraba coa dor. Berros. Aqueles condenados berros que coa noite pechada en orballo, desa chuvia finiña que asemella néboa, pero que molla como a chuvia normal, non facían mais que amplificarse e escoitarse por todo o lugar. O avó marchara apresa avisar ó practicante, que vivía en Silvalonga. Pero naqueles tempos inda non mercara o tractor e tivera que marchar a pe. Mentres tanto, berros. Mela berraba cada vez máis forte. Lolo non fora quen de chiscar un ollo có medo que supuña para el, con catro anos e medio e só na casa, escoitar aqueles berros no medio da noite e vindo do monte, dunha casa que estaba tan cerrada de vexetación de arredor, e tan metida no monte, que ata no día máis soleado de Agosto, daba medo vela. A avoa contoulle que voltara a mexarse na cama durante un par de semanas, e votara sen durmir case dous meses. Todo a causa dos pesadelos.

Pobre Mela, e pobre familia, morrera ela e a criatura que esperaba. Ó home de Mela que estaba emigrado en Inglaterra, avisárano e conseguiu chegar para o enterro, pero cando marchou de novo, nunca máis voltaran saber del. O Pai de Mela… pobre home, non voltou pola casa dos avós de Lolo, era ver a calquera dos dous e romper a chorar, coma se dun meniño de berce se tratase.

Lolo pasou a noite dando voltas coma se dun trompo se tratase. ¿Quen podía durmir con semellante susto no corpo? Lolo, dende logo, non. Cada vez que pechaba os ollos e tentaba durmir, mezclábanse dun xeito macabro a sombra que acababa de ver ó lado da cabana cós berros da coitada de Mela, en Paz descanse. Despois pechábase todo de néboa, aparecía un brazo dunha criatura colgando… e volta a abri-los ollos, outra ducia de voltas máis e novo intento. Cando Lolo votaba a voar o maxín non tiña medida. 

(¿haberá máis?)