O meu Mundo

Aparece de súpeto unha man cunha bolacha das tipo María, por entre a abertura, ofrécema. Deste xeito e non doutro entra no meu mundo. Cólloa e cómoa, tralo cal, a mesma man ofréceme un café con leite. Pregunto se ten azucre e ante a afirmación da voz grave e “salivosa” que ten a man, tomoo, non sen antes lle soplar. A voz pregunta algo, imaxino o que quere. Busco no peto da miña camisa e noto algo duro. Coido que… Cona, unha bala de 9 mm! Ostia, onte o meu Mr. Hyde pasouse un peliño, pero é parte de min, que lle vou facer? Penso que estaría ben, para a resaca, tomar un bocadillo de B-12’s. Poño os zapatos novos, consciente de que o que non podo facer é poñer zapatos de inverno en verano, e viceversa, porque… e logo no inverno que zapatos has poñer? De súpeto unha néboa branca o cubre todo.

Atópome preparando un café só e cargado, tan cargado que a culler mantense completamente vertical, así é coma me gusta. Poño unhas torradas na torradora e vou ao baño, que me gusta lavala cara e botar deshodorante, así coma a cremiña hidratante, que son eu moi agrosexual. Pero… Vaia por Deus! O fax que me entrou, avisando de que chegaba un pedido, puña só líquido e estaba errado, tamén viña sólido. Sento no retrete e márcome un “strike”, termo escatolóxico que para os non iniciados é cando toca auga sen soltarse dun. Por esta razón, cando chego para quitar as torradas só queda unha posibilidade, botarller after sun.

Co café e as novas torradas póñome diante da televisión. Tras dez minutos buscando o mando, incluso invocándoo, actio mando, atópoo entre os coxíns talle XXL. Son tan grandes que se poñes catro no sofá, tes que sentar no chan. Parecen Puff’s mais que coxíns. Encendo a caixa tonta e poño as novas. Mariano Oscuro, coa súa lugartenente Cospedal Vader, servíndose de todolos seus clons, voltaron tramar un golpe de estado á República Independente da miña casa. Que forte! En Noruega, e en pleno verán, xéase un Friordo. Vaia tela, a nova! Non hai nada máis para poñer. Nos deportes falan do campionato de vela que está a piques de comezar no porto de valencia e visualízome chegando alí cun cubo cheo de garavanzos e un cirio prendido e cravado neles, tapando a chama coa man esquerda para que nos se apague, ao mesmo tempo que son observado polos regatistas de chaqueta Slam e gafas Oakley, e preguntando: é aquí o campeonato de “vela” (sei que é candea, pero é o que ten ser neofalante)?

Sempre se me vai a tarteira cando é a hora. Apago a tele, collo a chave; seguro que esquezo algo. Diríxome ao garaxe. Aquí na Lobeira, alivia saber que o que lle puxo o nome, ou llo puxo hai moito, pero que moito tempo, ou llo puxo ao sair do ban despois dunha maratón de licorkas e confundiu lobos con ghatos. O mesmo era curmán ou descendente do que bautizou o Mar Vermello, que en realidade e verde. Estouno a imaxinar, estaría de viños, mirou a través da copa de barrantes e ala! Imoslle chamar Mar Vermello.

Outra vez! Non me para a cachola!Prendo o motor do coche… Merda! Xa voltei esquecer sacala carne para o xantar do conxelador. Apago o coche, baixo e vou de novo para casa. Hoxe chego tarde seguro. Abro o arcón… hoxe tocaba…? Coello! Que dígovos unha cousa, a min ao coello, ademais de allo, perexil e romeu, gústame engadirlle Nice Tomiño!! (en castelán é Nice Tomillo).

Chego á oficina. Un compañeiro coméntamen de como ía o sábado. Xa comezamos! Eu só! Que ti fuche á biblioteca a estudar! A miña oficina e peculiar onde as haxa, e cargada de unha morea de xente, a cada cal máis especial e variopinta, como o “frouxo” da sección de Polipastos, que nunca fai nada e que según outro, do departamento de Prenotilos, cada vez que traballa escrebe un libro titulado “O día que traballei”. Ou como un moi cagado, que cada vez que lle bota collóns a alguén, non un senon un bando de corvos brancos nacen e sobrevoan a cidade. Aquí, os meus xefes, están a punto de patentar o Brown Spinning, xa que os marróns centrifúganse para así chegar e “iluminar a existencia” a todo o mundo.

Aquí, os ordenadores, se non están ben limpos, poden fallar; en serio! Un antigo xefe chegou a dicirme “Como vas sacarme as contas se tes a pantalla chea de dedos? Que grande! Un visionario laboral! En que cachola cabe? E aquí non padeces estrinximento, non… aquí tes “o vasieiro atascado”; e se o que tes é o colesterol alto, tes “atascados os cañeiros”. O de mantemento, que entre outras cousas encende e apaga a caldeira, despois de todo un día traballando ao lado dela acendida, diche que estaba “aquí, ao fresquiño”. É pois logo unha oficina peculiar esta, na que chamas burro a un compañeiro e logo, dando un golpe nos beizos dis “que dis? Ma-la! Boca mala!” ou onde, cando un se abaixa, non falta outro que lle diga “que cú de xitana se che está a quedar” ou que lle dea un golpe coa pelve no cú dicíndolle “vaia piso que che puxen”. Somos así, e non temos que facerlle… outra vez esta puñeteira néboa…

Estou saindo do traballo e diríxome cara a casa. Vou pola autovía e pasa un Socio Colaborador do Centro de Renovación da Garda Civil de Tráfico, si ho! Un destes membros do Clube de Amigos da Zona Vermella, polo de que a agulla do contavoltas vai sempre na zona vermella; vai pisándolle ao Renault Laguna e comezo a pensar na ostia que se vai meter imaxinando a nova na prensa: “Renault Twingo colide contra torre de alta tensión e tumba 18 eucaliptos tras perder o control do vehículo no que viaxaba. Todo apunta a un exceso de velocidade”. E de confianza, tremenda ostia contra a “colunita”, que diría un compañeiro. “Recuperados os papeis do vehículo tras excarcelar ao defunto conductor, compróbase que se trataba de unha berlina modelo Laguna, e non dun coche compacto coma se creía nun inicio… Nestas estou cando chego á casa.

Que ben cheira! Hoxe xanto, tomo un café, collo a herba e logo xoga a selección, o que me lembra aquela vez que vendo un partido cos compañeiros, un comezou a facer dobraxe do que falaban os xogadores no momento que Albelda fixo unha entrada brutal a un xogador rival ao saltaren os dous a un tempo a por un balón alto, e ao levantarse dicía “O meu casco, o meu casco, onde está o meu casco?” e aparecía Pujol e dicíalle “Non, Albelda, non! Isto é futbol do europeo non do americano.

A miña muller volta poñer unha das series que adoitamos ver xusto no momento no que eu ía por auga á cociña. Calo a boca porque coma diga algo a discusión rematará cun “Amais ti non estabas”, coma é costume. Non me gusta esa faceta dictatorial súa. Trala serie, namentres frego, xa que por acordo contractual o que cociña non frega, decide marchar a poñer unha lavadora. Aproveito o momento para poñer a 2, a canle para a inmensa minoría. Ñus na sabana, non me digas máis! Van chegar ao río Zambeze, ese gran descoñecido, ninguén sabe o que pasa máis aló do río Zambezzz…

A muller espértame, non sen traballo, cando comeza o partido. Máxima rivalidade pero non se xoghan nada. Unha entrada a Iniesta recén me lembra os esvaróns que vai ofrecendo un que eu sei cando se pasa coas tónicas vitaminadas ou cos zumes de uva fermentada provintes da Rioja, ou unha mega ostia que se da Bruce Willys nun momento da película Xungla de Cristal 4.0, que según meu cuñado, non doe, “Picaaa!” O que tamén acontece cando alguén, por exemplo un mesmo, leva a ostia da súa vida, na súa moto de menos dun ano ao entrar pensando en sabe Deus que cousa nunha curva. Si irmán, PICAAA!! Entón penso na partida de cascos para galiñas que teño que pedir na cooperativa para agasallarllelos ao dono da casa daquela curva, que me axudou a erguer a moto e sempre ten as galiñas ceibas por alí sen protección algunha. Un detalliño sen importancia que ben mo merece. Amais que as galiñas xa me miran raro, coma desconfiando cando paso por alí.

En fin, España gañou de novo. Anuncios. Cando estou a punto de apagar a televisión, outro anuncio podre, é outro accesorio inútil da Geluquita, si, a gata branca sarnosa con lazo vermello. Que é esta vez? Que aspecto vital da vida dunha nena queda por cubrir? Quizais o satisfyer de Geluquita? Para ampliar así o rango de idades aos que afecta a febre da fodida ghata? Si, coma se diría aquí no meu mundo, desta volta “afilei a navalla”. Quero dicir, que apliquei a miña característica e peculiar retranca. Cando as afiadas son moi consecutivas pódese contemplar darlle un puntiño de soldadura á navalla, para que non se peche entre puñalada e puñalada.

Cea e para cama, dúrmo e abandoo este mundo, o meu mundo, á vez peculiar e raro, extrano para algúns e mesmo complexo e retorcidamente enrevesado para outros, e desordeado, moi desordeado. No que cando solto calquera destas ocurrencias, non estou tolo senon que alguén me di un “ti non vaias mirar iso que tes, que é unha pena” ou un “como estás da cabeciña, non che para nada”.

Que feliz son, carallo! E que retranqueiro!