SETE ANOS…

“Como ha pasado el tiempo, parece que fue ayeeer cuando jugaban…” Así reza o comezo dunha canción de José Luís Perales adicada á sua filla… Pero si, como pasou o tempo. Fai hoxe 7 años, cuns 20 kilos menos e algún que outro pelo máis na fronte, metía presa aos meus pais, cuia puntualidade dista de ser Inglesa, e moito menos Lobeiresa [votar un ollo ao artígo anterior], para non chegar tarde á celebración, onde aquela mesma tarde me uniría en matrimonio coa filla do Panadeiro da Localidade. Tanto fincapé fixen na puntualidade, que cando chegamos, con máis de 20 minutos de

POIS ESTACHE BOA A CHANFAINA…

¿Qué fago eu aquí? ¿Quen me mandaría a min meterme neste fregado? Inda es burro, xa tiñas pouco tempo libre e méteste nisto. Inda es pampón.

Estes son algún dos pensamentos que me asaltaban na mañá deste pasado Sábado, mentres desaiunaba algo no café DZINE, entre leves ramalazos de fachenda e ilusión… Alí xa estaban preparando todo para o que ía ser a proxección de traballos previos e presentación dos