¡Mi ma! Xa pasaron por aquí...

miércoles, 23 de noviembre de 2016

Hace ya algun tiempo...

Buff, casi 5 meses sin volcar mis barrenadas mentales en este lugar tan socorrido.... Por lo que, ahí va una cuestión...

Si de repente sufriésemos un ataque con bombas de pulso electromagnético, ¿que haríamos la mayoría al encontrarnos sin móvil? Y me incluyo por ser politicamente correcto, pero todos los de mi quinta o mayores que yo, sabemos lo que es la vida sin redes sociales enlatadas y sin e-mails... Esto hace que recuerde la ultima vez que escribí una carta a mano (un folio, solo... al amigo Tomas para mandarle un peculiar y antiguo periódico que salía en Ortigueira, a Leituga como lle chamaban alí) y tenía calambres en la mano derecha...

No me quiero imaginar a más de un chaval, de esos que no se guardan JAMAS el teléfono en el bolsillo, teniendo que prescindir de el... Los primeros días serían tremendos, malísimos... (abierto debate, espero comentarios)




martes, 26 de julio de 2016

Hij leefde in A Lobeira

Si amigos, si, "vivía na Lobeira" porque ya no vivo, aunque quiero creer que los próximos tres años van a ser como si A Lobeira extendiese sus condominios hasta el pedacito que ocupe mi casa aquí al sur de la provincia de Limburgo.

Llevo aquí poco más de una semana, y ya tengo un montón de curiosidades que contar. Seguro que algunas ya las conocíais pero otras posiblemente no. 

Cuando llamas por teléfono a un Holandés, por lo menos a los que yo he llamado, te responden con su nombre o apellido. Si ellos me llamasen a mi o a la mayoría de la gente que conozco, acabarían

martes, 19 de julio de 2016

Una nueva aventura

El pasado domingo 17, tras una suculenta comida en uno de los mejores restaurantes de Valdoviño ( o incluso de la comarca),  muchos besos y abrazos, despedidas, buenos deseos y alguna que otra lágrima (no mía, aún), inicié una nueva aventura viajando hacia el pais donde estará mi nuevo hogar en los próximos tres años: Países Bajos (más comunmente conocido como Holanda). Concretamente a la provincia más al sur, Limburgo. Para un flipado de las maquetas como yo (solo me flipan, no las monto ni las colecciono) siempre es alucinante volar en ventanilla, a pesar de mi vértigo galopante y creo que crónico. Me fascina ver como todo se va haciendo más y más pequeño, hasta que se empiezan a ver los penachos de nubes como si fuesen algodones de azucar flotando en el cielo. Pero este viaje no comenzó en avión, antes tuve que pasar por 2 viejos conocidos, mi coche, el cual dentro de poco tendré conmigo otra vez, alli a donde me dirijo; y el tren hotel, al cual le auguro uno o dos años mas de existencia ya que, a mi, personalmente, siempre me pareció pretencioso lo de llamarle "hotel" (incluso a veces lo de tren se le viene grande), a todo lo mas debería llamarse tren pensión o tren cama, porque no llega ni a "bed & breakfast". Tras 12 largas horas de traqueteo llegué a "Mandril" donde pase una agradable mañana con un colega hasta eso de las 14:00 que me acercó a la terminal para comer algo antes del embarque en el vuelo que me llevaría a la siguiente etapa de mi periplo. Fue un vuelo tranquilo y "nuevo" para mi. Tras el aterrizaje, descubrí cuan largo puede hacerse una terminal de aeropuerto si vas pensando en que no marcaste de ninguna manera tus dos maletas nuevas de color azul marino. No tuve problemas con las maletas ni tampoco en la ventanilla del alquiler de vehiculos. Gracias al navegador incorporado no me perdi en mi camino hacia la provincia de Linburgo y debido a la relajacion, me he fijado en varias cosas. Una de ellas, que aquí apenas hay relieve, no hay montes, y mucho menos montañas. Y otra cosa que no se ve, son eucaliptos. A pesar del agua que tienen, no la malgastan con eucaliptos. Me chocó, me pareció curioso. Tras 200 km de limites de velocidad cambiantes, llegué a destino, cansado y morriñento, pero ilusionado por la nueva aventurá que tan solo acaba decomenzar...

Continuará

sábado, 25 de junio de 2016

Os llevo conmigo

Fue una mezcla de emociones, un poco de alegría, bastante tristeza, un pellizco de nerviosismo, y tal vez, algo de nostalgia. Quizás, el haber estado recordando viejos tiempos con la que en su momento consideré como mi "hermana mayor" y hoy tengo por una buena amiga, también influyese. El caso es que esta tarde no fui capaz de contener durante más tiempo dichas emociones y durante algo más de 10 minutos, mientras sonaban Lori Mellers y conducía mi coche, lloré... Desaté el nudo, que desde por la mañana temprano, al mismo tiempo que le decía "hasta otra" a una habitación vacía, comprimía mi garganta. Las lágrimas, que hasta tres veces intentaron salir de mis ojos a lo largo de la mañana, cada vez que me despedía de alguien, corrieron por mis mejillas y mi nariz se atascó... Por momentos la alegría ganaba la batalla y me reía, llorando, de mi mismo, de lo bobo que parecía intentando cantar la canción mientras lloraba... En otros momentos era la emoción la que ganaba y la piel se erizaba sin causa aparente, más la que mandaba sobre todas, era la tristeza, que propició larguísimos sollozos, hasta me tapaba la cara para que los coches que se cruzaban conmigo no viesen mis muecas... Aun ahora se me humedecen los ojos, pensando que no volveré a hablar de rock con Joaquín, no volveré a tener una discusión visceral con Adriano ni volveré a bromear con mi jefe... No le volveré a decir a Chema que me debe una birra, ni le diré a Manolo que se lo coma todo, no volveré a hablarle a Dioni hasta que me diga que pare porque se muere con las ganas de fumar, no volveré a caminar con Antonio, ni tampoco correré más con Roberto "malo"... Lloro de nuevo, ¿seré tonto?... No volveré a animar a Roberto "bueno" a que siga así, que lo está haciendo cojonudo, ni le volveré a llamar guapísima a Ana ni volveré a pedirle un favor a Carol... No volveré a pisarle la palabra, o al menos intentarlo, a Guillermo; ni tampoco volveré a obligar a Alfonso hacer 9 flexiones... Tampoco le pediré consejo profesional ni un cambio a Jose ni volveré a hacerle muecas a Isa mientras me mira con ese par de ojazos que tiene... Y no, no volveré a decirle a Merche si me graba, ni a Marijose que me encanta su sacapuntas y su calendario (y su bolso, que eso no se lo comenté nunca), tampoco le recordaré a Carlos lo que le falta por hacer ni saludaré a Javier en el pasillo. No volveré a charlar con Mariangeles en un restaurante ni tendré esas charlas de media mañana tan animadas con Maite. Y no volveré a dar envidia (de la sana) a Maria José...
No lo volveré a hacer, al menos en persona, y al menos durante los próximos 3 años. Os echo de menos a todos, como hacía tiempo que no echaba de menos a nadie, y os seguiré echando de menos, cabrones, que me habéis dejado tocado... ¡Va por vosotros! Hacía mucho tiempo que no lloraba tanto por compañeros, y eso solo significa una cosa, que he estado muy a gusto entre vosotros... Podéis estar orgullosos de que un poco de todos vosotros, viajará conmigo en esta nueva etapa que se avecina... Pero tranquilos, que esto no es un adiós, es solo un hasta luego.. Espero que una de mis lágrimás os esté asomando ahora por un ojo, porque eso significa que el cariño es recíproco...

jueves, 5 de mayo de 2016

Cuando conocí a Odile

Hace ya un tiempo, en una de esas tardes perdidas viendo el único canal informativo en abierto que queda en nuestro país de pandereta, tras aquel fatídico día en el que eliminaron de la parrilla televisiva un canal de noticias para retransmitir las "discusiones y peripecias" de 15 o 20 "monguers" encerrados en una casa las 24 horas del día, conocí el testimonio de una doctora de familia a la que, tras haberle detectado un cáncer de cuello de útero, y habérsele complicado con metástasis en pulmones y otros órganos, haber iniciado el tratamiento convencional consistente en quimioterapia, radioterapia e intervenciones de cirugía invasiva para intentar eliminar el tejido tumoral de su cuerpo, decidió, además de todo eso, cambiar muchos de sus hábitos alimentarios y de vida, propiciando que las metástasis desapareciesen de su organismo en muy poco tiempo. El programa creo que se llamaba ZOOM Tendencias y la doctora en cuestión era Odile Fernández.

El libro (lo estoy leyéndo ahora), el cual no es apto para hipocondriacos ni aprensivos lleva de título

jueves, 3 de marzo de 2016

Preguntas sobre la mesa...

El Lunes pasado tuve revisión  de mi dieta, y antes de la modificación casi definitiva de mis pautas alimenticias, le hice unas cuantas preguntas a mi doctora:

La primera era si podía tomar postre, frutas o lácteo, claro está. Esta pregunta surgía porque hasta entonces no tomaba postre después de las comidas y esto convertía las sobremesas en un pequeño sufrimiento durante el cual tenía que aguantar sin tomar nada mientras veía a los demás comiéndose un postre, normalmente de apariencia apetitosa, y esperaba a que alguien decidiese comenzar con el café o lo ponía yo y el resto lo tomaban frío. Y si, ¡por fin puedo tomar postre¡, tanto a mediodia como a la noche.

sábado, 13 de febrero de 2016

QUIXERA...

Xa chega o gran día no que se amosan, para todo o que esté interesado nisto do cine, os froitos do traballo dos últimos meses por parte de tódolos participantes, que no meu caso, iso dos meses veuse limitado a semanas polas idas e vidas, algunha que outra visita ao hospital (nada grave), un plan de adelgazamento un tanto radical (que inclue horas de deporte e de cociña sana)  e algunha que outra ocupación máis, como ser o administrador da páxina de Facebook (e creador de algún que outro contido) dun grupo de motos co que saio, que en conxunto, me comeu tempo de adicarlle á miña "opera prima". A miña "curta" para frauta e guitarra de 12 cordas en mi menor, Opus 1.




I e que, e verdade, unha vez que vexa a luz a miña primeira curtametraxe, deixarei de ser un cineasta debutante e primerizo, xa terei unha creación que amosarlle a todo aquel que dubide da miña palabra e xa non poderéi optar ao Goya ao mellor director novel, cagona...!!. Certo que xa fixera algún que outro video (incluida montaxe), pero non se pode amosar públicamente polo tema dos dereitos de imaxe dalgún que nel sale e demáis...




A peza que teño preparada titularase "QUIXERA", e a miña "productora" dime que o máis que poido poñer para describila é:




"QUIXERA é o desexo de reflexar a ilusión polo proxecto, a posta en marcha ilustrada en imaxes que resumen o proceso de elaboración da curta, QUIXERA dicirvos máis..."




Ata aquí poido ler, non hai máis ata que a vexades. Estame carcomento por dentro de non dicilo, pero teño que ser forte. Así que, xa sabedes, se pasades hoxe, 13 de febreiro de 2016, pola Casa da Cultura de San Sadurniño, a partires das 06:30 da tardiña, xa me diredes se vos gustou ou non, e se me vedes faládeme, que xa sabedes quen son, pero eu non coñezo a moitos de vos. E se non vades, xa compartiremos por aquí o enlace da miña creación ao canal en YouTube do Chanfaina Lab...


Agardo que vos guste e sobre todo estar á altura do que se agardaba de un humilde servidor (que agardo que non foran moi altas as expectativas,¿eh?)...




Para o ano, máis e millor...

martes, 9 de febrero de 2016

¿CONTROLANDO?

(Podría decirse que esto será algo parecido a una continuación de la colección de entradas bajo título "ADELGAZANDO" con la salvedad de que ahora ya no estoy adelgazando y trato de estar "no engordando" jejeje...)




¿No os pasa a veces que de tanto que os insisten en algo recurrís a pequeñas mentiras piadosas para evitar dicha insistencia? A mi, si. Cuando llegué al objetivo que me había fijado al empezar la dieta, decidí cambiar el ya habitual "no puedo" cada vez que alguien me insistía en que probase algo que no entraba en mis pautas de dieta, por un recatado "no debo". Pero el caso es que hay gente muy terca, sobre todo la que te quiere y que, en su subconsciente, sigue pensando que te pasa algo malo, que adelgazar tanto no tiene que ser sano y bla bla bla... y que debes parar, y que "total por una vez que te la saltes" (Si le hubiese hecho caso a todas las veces que me han dicho lo de "por una vez que

martes, 26 de enero de 2016

LO SIENTO SI HE SIDO PESADO, PERO LO CONSEGUÍ... (ADELGAZANDO PARTE X Y FINAL)

Como ya he comentado en mi perfil del Caralibro y en la página, también en caralibro, de este blog, lo he conseguido. El reto era bajar de 85 kg en 6 meses comenzando el día 20 de Octubre del pasado año 2015 en el (desde aquí) escalofriante peso de 109 Kg, y lo que en un comienzo se me antojaba una tarea harto difícil, ha resultado ser un re-aprendizaje de unos 3 meses, en los que he vuelto a aprender a comer y a, a mi manera, volver a centrarme en cuidar lo que como, y por qué no decirlo, en volver a cocinar y disfrutar haciéndolo, volver a hacer deporte de modo moderado y volver a "quererme", que me tenía muy dejado. Es decir:

¡ ¡ ¡  L O  C O N S E G U Í  ! ! !

lunes, 25 de enero de 2016

HAMBRE... (ADELGAZANDO PARTE IX)

Reinaba la oscuridad y el silencio. Todo era paz en el momento en que algocomenzó a agitarnos. Allí estábamos en nuestro hogar, mecidos por "sabe Dios qué" de un modo desacompasado y antinatural. Experimentamos una aceleración brutal que nos dejó clavados al suelo, para luego frenar de modo brusco, y repentinamente, una luz cegadora apareció como por arte de magia justo encima de

domingo, 24 de enero de 2016

¿MANTENIENDO O APRENDIENDO A COMER? (ADELGAZANDO PARTE VIII)

En la sobremesa de este domingo, tras lo que será mi ultima comida (me falta una cena) de dieta de adelgazamiento, mientras hojeo el XL Semanal que viene con La Voz de Galicia, me encuentro un artículo titulado "¿Por qué engordo si vivo a dieta?", a raiz del cual conozco la opinión, para mi a tener muy en cuenta, de la doctora en Neurociencia Sandra Aamodt, que <cito textualmente> "expone sus conclusiones en una charla del TED (http://youtu.be/2q1SCcHmy_c) que se ha convertido en viral y que sirve de base para su próximo libro: "Why diets make us fat" ('Por qué las dietas nos hacen engordar') que se publicará en junio."

Merece mucho la pena leer el artículo y echarle un vistazo al video del cual os dejo el enlace arriba. 

Y mañana más...

miércoles, 20 de enero de 2016

PIEDRAS EN EL CAMINO, NO QUIERO VOLVER A RODAR (ADELGAZANDO PARTE VII)

Hoy me he comprado camisas nuevas para el trabajo y es la primera vez, desde que empecé a trabajar, allá por el año 1996, que entro en una talla por debajo de la 42, concretamente la 41 es mi nueva talla. Y ¿Por qué negarlo? Me encanta cuando la gente (amigos o no) con la que te cruzas te dice eso de "hay que ver lo que has adelgazado", "que bien se te ve", "ya no das ni sombra", "eres la mitad de lo que eras" o ese alegre "te sobra camisa y flotas en el pantalón". De verdad que me alegra, me anima, crezco una cuarta (como diría mi madre) y me insufla ánimos y me dan más ganas de seguir adelante y no parar con esta fabulosa idea que ha sido la de ponerme en manos de la Doctora Cienfuegos, en buena hora le hice caso a lo que me dijo y no desoí sus consejos. Estoy más animado que nunca a seguir adelante, a ver si me dura este empuje, por favor, no pido nada más.

martes, 12 de enero de 2016

DESPUÉS DE LA TEMPESTAD... (ADELGAZANDO PARTE VI)

No os voy a engañar, estas navidades han sido duras, porque no siempre uno está a gusto viendo como otros comen de todo, mientras mastica verdura y pescado o pollo... pero no me quejo en absoluto, porque a pesar de no haber hecho deporte todos los días, haberme saltado un pelín la dieta en dos o tres ocasiones y haber disfrutado como un enano en los 5 menús libres que me concedió mi dietista, el que está a gusto ahora, tras estas fechas tan señaladas, soy yo, y os cuento por qué: